Yalnızdım ama beni terk etmediler

Milano’da Don Guanella Operası tarafından misafir edilen, eski bir evsiz olan Domenico’nun tanıklığı: Bir hayırseverlik ve iyilik hikayesi…

Merhaba, ben Domenico, 70 yaşındayım ve eski bir “evsizim.” Şimdiye kadar hayatımın şu hedefle bir yolculuk olduğu söylenebilir: bir ev bulmak, beni seven insanlarla birlikte yaşamak üzere bir yer bulmak.

Bu dünyadaki pek çok insan gibi zor bir geçmişim oldu.

Her zaman aileme yardım etmek için çalıştım, çok genç başladım, henüz 14 yaşındaydım. Buna rağmen kollarımı sıvadım ve hatta ortaokul diplomasını almayı başardım.

30’uma bastığımın ilk yılında aniden her iki ebeveyni de kaybettim. Kısa zamanda çalıştığım şirket iflas ettiği için işimi de kaybettim.

Kafanıza bir tuğla kiremit düşmesi gibi duygular içinde dünya üzerime çöktü, muazzam bir acı hissettim. Her şeyi sonlandırmak istedim, alkole sığınmaya kadar ilerledim ama ailemden aldığım eğitim neyse ki beni engelledi. Dik durdum ve araştırmaya geri döndüm; nihayetinde Allah’a şükür, başka bir iş buldum.

22 yıl boyunca ülkeden ülkeye dolaşan bir lunaparkta çalıştım ve bir karavanda yaşadım; elbette, aldığım ücret belliydi ama en azından ileri gitmemi sağladı.

Ancak bir noktada, çalıştığım gezici lunapark sahibi iflas etti ve bu nedenle ben de karavanımı terk etmek zorunda kaldım. Şimdi 50 yaşın üzerindeydim, başka bir iş bulmak zor bir durum ve en çok zamanda kendimi sokakta buldum.

Kafam karışık hissediyordum, hayal kırıklığına uğradım, kardeşlerimden yardım istedim ama ağlayışım duyulmadı. Birkaç yurt dolaştım ve pek çok gönüllü bana deste oldu, ancak her zaman müsait yer yoktu, bu yüzden Milano’daki Garibaldi İstasyonu’nun bir köşesine yerleştim.

O zamandan beri hiç dinlenmedim, hep tek gözüm açık uyudum… İstasyon’da kötü insanlar var, kaybedecek hiçbir şeyleri olmayan ve her şeye ihtiyacı olan çaresiz insanlarla dolu. Ben de kardeşlerimden tekrar yardım istemeye çalıştım ama onlar “Olduğun yerde kal” dediler. Zor yıllardı, kendimi terk edilmiş hissettim ve çok acı çekiyordum.

Sokakta yaşamak, vahşi ormanda gibidir. İnsanlar sana tepeden tırnağa bakar ve küçümserler, artık kendini bir insan gibi değil, haysiyetsiz bir hayvan gibi hissedersin. Kimse sokakta yaşamayı seçmez, meydana gelen her şey, çoğu zaman onlara bağlı olmadığın bir nedenle olur, tıpkı benim başıma geldiği gibi.

Ancak tüm bunlarda bir ışık parıltısı vardı, kendimi hiç yalnız hissetmedim. Arada sırada istasyonun dışında büfesi olan, beni seven ve yardım eden iyi bir adam için ayak işleri yapıyordum. Günlük dolaşımımda hep kilisenin önünde duruyordum… Hatta Pazar günleri iki Ayin’e katladığım da oluyordu.

Her zaman İsa’ya iman ettim, en karanlık dönemde bile inanmaktan hiç vazgeçmedim. Kiliseye giriyor, Haç’ın önünde diz çöküyordum ve İsa ile konuşuyordum, O’na “bana yardım et İsa” diyordum ve öyle ya da böyle bana bir şekilde O bana cevap veriyordu.

Rab bana pek çok koruyucu melek, polis, beni gönülden destekleyen ve beni koruyan iyi insanlar, Farini Sokak’taki Fransisken hayırişleri gönüllüleri, özellikle benim için çok çalışan Rahip Antonio’yu gönderdi. Onlar sayesinde duş alabiliyor ve günde en az bir öğün yemek yiyebiliyordum, kısacası onlar benim hayatta kalmamı sağladılar, çünkü artık hiçbir şeyiniz kalmadığında yaşamıyorsunuz ama hayatta kalıyorsunuz.

Bir gün, sık sık gittiğim Farini Sokak’taki manastırdan bir Fransisken rahibi olan Rahip Carlo, beni kilisede bir bankta çok hasta iken buldu, kötü bir zatürreye yakalanmıştım ve gerçekten hastaydım. Battaniyeyle uyuyor olsanız bile sokaktaysanız gerçekten soğuğu hissedersiniz ve bu durum kimseye istisna yapmaz. Çok ağırdım, bu nedenle hemen bir doktor çağırdılar ve bana acil bir kalacak yer bulmak için çok uğraştılar.

İsa’nın bana yakın olduğunu hissettim ve nitekim birkaç gün sonra harika bir haber aldım, şu anda yaşadığım Milano’daki Opera Don Guanella’nın evsizlerinin ikinci kabul merkezi olan Casa di Gastone’de bir yer açılmıştı.

Benim için Casa di Gastone her şeyden önce başımın üzerinde bir çatı olması, yatakta uyuyabilmek, yıkanabilmek, kendimi güvende hissetmek, sakinleşmek ve birilerinin hoş geldin demesidir. Size önemsiz ve normal şeylermiş gibi görünecekler, ancak her şeyi kaybetmiş bir kişi için bunlar en büyük servet haline geliyorlar. Mutluydum, sonunda, o kadar çok dolaştıktan sonra, bir ev buldum, ihtiyacım olan her şeyin içinde olduğu bir ev.

Şimdi yemek yiyorum, içiyorum, uyuyorum ve birçok iş yapıyorum: Evi tamir ediyorum, çöplerle ilgileniyorum, avluyu temizliyorum ama her şeyden önce diğer misafirlerle ve gönüllülerle birlikte bahçemize bakmayı seviyorum. Bir de bana çok yardımcı olan bir tiyatro-terapi laboratuvarına dahil oldum, hatta “Gezici kahramanlar” adlı bir gösteri yapıyoruz. Her çarşamba akşamı ve pazar sabahı ayin yapıyoruz, çarşamba okumaları hazırlıyoruz ve birçok kez deneyimlerimizi de paylaşıyoruz.

Burada kendimi iyi hissediyorum ve yeniden doğmuş gibiyim.

Beni seven birçok insan var, operatörler, eğitimciler, Guanelli Rahipleri beni her gün büyük bir sevgi ve özveri ile karşılıyor, kendimi önemli hissediyorum. Bu, 70 yaşında nihayet kendimi ve bir insan olarak saygınlığımı bulmamı sağlıyor.

İsa’ya olan imanım büyüdü, gün geçtikçe de güçleniyor. O bana burayı armağan etti, biliyorum çünkü burada sevildiğimi hissediyorum ve sevgi her zaman Allah’tan gelir.

Her zaman Rab’le konuşurum ve O’na her gün şükrederken, “Bana yardım ettiğin için şükrederim Rab’bim” diyorum ve içimde O’nun bana cevap verdiğini hissediyorum: “Devam et, böyle iyi gidiyorsun!”

Bu kısa yazıdan da  anlayacağınız üzere, ben sıradan ve uysal bir insanım, verecek pek bir şeyim yok ama en büyük arzum zor durumdaki insanlara, özellikle de sokakta yaşayanlara kişisel haysiyetlerini geri kazanmaları için yardım etmek … “Mümkün olduğu kadar herkesi, sokaktan onları uzaklaştırmak istiyorum.

Aziz Luigi Guanella, her insanın sadece iki şeye ihtiyacı olduğunu söylerdi: “Ekmek ve Rab.” Bu doğru, bu her insanın hayatı boyunca ihtiyaç duyduğu gerçek ve tek besin ve ben onu burada buldum.

____________________________________________________

Aleteia | 12 Ağustos 2020

Kaynak https://it.aleteia.org/2020/08/12/storia-domenico-ex-senzatetto-salvato-opera-don-guanella-milano/?utm_campaign=NL_it&utm_source=daily_newsletter&utm_medium=mail&utm_content=NL_it