Acının gölgeleyemediği mutluluk.

Pavlus, suçlamasının sertliğini yumuşatarak, merhamet hakkındaki konuşmasını sürdürüyor. Sevilmelerine karşın bu sevgiye karşılık vermeyen ve aksine nankörlük edip, kötü kişilere kulak asan Koriintoslular’ı azarlayıp suçladıktan sonra suçlamasını “Bizi anlayın” (bk. II. Ko. 7, 2), yani bizi sevin demekle yumuşatıyor. Onlardan güçlük yaratmayacak, aksine kendisine değil de onlara yarayacak bir istekte bulunuyor. “Seviniz” demiyor, nefis bir incelikle “anlayın” diyor. Bizi gönüllerinden kim kovdu? diye sorar gibidir. Bizi kim sürdü? Hangi nedenle ruhumuzdan safdışı edildik? Daha önce “Siz de yüreğinizi açın” (bk. II. Ko. 6, 13) dediğine göre burada aynı şeyi daha açık bir şekilde tekrarlıyor. “Bizi anlayın” deyip yeniden onları kendine çekiyor. Sevilen kişiyi sevgiye en çok iten şey sevilenin de ateşli şekilde karşılık bulma arzusudur.

Ve devam ediyor: “Daha önce söylediğim, yüreğimizde öyle bir yeriniz var ki, sizinle ölürüz de yaşarız da” (II. Ko. 7, 3). Pavlus’un sevgisinin en yüce ifadesi, hor görünmesine karşın onlarla birlikte yaşamayı ve ölmeyi arzu ediyor. Gönlümüzde yüzeysel olarak, herhangi bir şekilde değil de söylediğim gibi varsınız. Ola ki seven biri tehlike anında kaçmaya kalkar, benim için öyle değildir.“Teselliyle doluyum” (II. Ko. 7, 4). Hangi teselli bu? Sizden gelen teselli. Doğru yola döndüğünüzde iyiliklerinizle beni teselli ettiniz. İlkin sevilmediği için dert yanmak, sonra ise aşırı şekilde yakınmakla acı çektirmekten korkmak, sevenin özelliğidir. Bu yüzdendir ki, “Teselliyle doluyum, sevimcimin sınırı yoktur” diye ekliyor.Başka bir deyimle, sizin yüzünüzden büyük üzüntüler yaşadım; fakat beni çokça ödüllendirdiniz. Bana çok huzur verdiniz; üzüntümün nedenini ortadan kaldırmakla yetinmediniz, bana daha çok mutluluklar verdiniz.

Pavlus ruhunun yüceliğini gösteriyor. Sadece “sevincimin sınırı yoktur” demiyor, fakat “bütün sıkıntılarımız arasında”yı da ekliyor. Bana verdiğiniz mutluluk öylesine yüce ki, en büyük sıkıntı bile onu gölgeleyemez. Aksine öylesine birşey ki, zenginliğinin coşkunluğu ile bana yüklenen tüm dertleri unutturup, beni ezmelerini engelledi.

YUHANNA KRİSOSTOMOS (344-407)