Yoksul olduğunu farkeden, Mesih’e götüren nitelikleri elde etmek için acele eder.

“Tanrı’nın servetler ve zenginlikler verdiği her insan bunlardan zevk almaya, kendi payını edinmeye ve de uğraşılarının tadını çıkartmaya hak kazanmıştır. Bu da Tanrı’nın bir bağışıdır. Nitekim yaşamının günlerinde fazla düşünmeyecektir; çünkü Tanrı onu yüreğindeki sevinçle meşgul edecektir” (Vai. 5, 18-19). Dertlerinin ve sorunlarının fırtınası içinde kendi özü ile beslenen ve yaşamın akışı ve sıkıcılığı içinde, ilerde yokolmaya mahkum olan şeyleri biriktiren insana karşın bilgili olan, elindekilerle yetinenin daha iyi olduğunu doğrular. Bu ikinci durumda, küçük bile olsa, bir çeşit hoşnutluk görülüyor. Özellikle değerlerin kullanımında. İlk örnekte bir yığın rahatsızlıklardan başka bir şey yoktur. Bilgili olan servetlerin tadını çıkartmanın neden Tanrı’nın bir bağışı sayılacağını açıklıyor ve “yaşamının günlerinde fazla düşünmeyecektir” demekle bunu doğruluyor.

Muhakkak ki Rab yüreğine sevinç veriyor: şimdiki neşeye ve zevke kapıldığı için üzüntü duymaz, bunalıma kapılmaz. Ne var ki, Havari’ye göre, zevk alınacak nimeti maddi içki ve gıdalarda değil de Tanrı’nın bahşettiği ruhsal beslenmelerle görmek çok daha iyidir. Uğraşılarda da bir hayır vardır. Çünkü salt uğraşılar ve zorlanmalarla gerçek nimetlerin gözlemine varabiliriz. Yapmamız gereken de budur: uğraşılarımızda ve faaliyetlerimizde sevinçli olmak. Her ne kadar bu bir nimet ise de, yine de “yaşamımız olan Mesih görününceye kadar” (Kol. 3, 4) eksiksiz nimet değildir.

Kutsal Kitap’ın bilgisine sahip olup “tüm yorgunluğunu dudaklarında taşıyan ve arzusu hiç dinmeyen” (Vai. 6, 7) kişi gerçekten bilge sayılmalı. Çünkü, kendini yoksul saydığında (ve İncil’de ermiş sayıldığında) gerçek yaşamla ilgili olana sarılmaya acele eder, yaşama varan dar ve zor yoldan ilerler, kötü uğraşılardan yoksundur ve yaşam olan Mesih’in nerede olduğunu bilir.

HİYERONİMUS (345-420)