Yaşamını yalnızlık, çetinlik içinde ve Tanrı’nın gizlerini gözleyerek geçirdi.

Üç yıl sürece Parenzo kentinde yaşayan Romualdus, ilk yılında bir manastır kurup oraya bir başrahiple kardeşleri yerleştirdi, sonraki iki yılda ise inzivaya çekildi ve insanlardan uzak kaldı. Orada Tanrı’nın inayeti onu öylesine bir yüceliğe ulaştırdı ki, Kutsal Ruh’un esini ile hiç aksamadan gerçekleşen bazı şeyleri öngördü ve aklının ışınları ile Eski ve Yeni Antlaşma’nın saklı olan gizlerine girebildi. Sık sık Tanrı’yı gözlediğinde öylesine yoğun bir şekilde kendinden geçiyordu ki, gözyaşları içinde ve benzeri olmayan bir Tanrı sevgisi ile yanarak yüksek bir sesle şöyle diyordu: “Sevgili İsa, yüreğimin huzuru, benzersiz arzu, meleklerin ve azizlerin tatlılığı ve tadı” ve benzer ifadeleri de ekliyordu. Kutsal Ruh’un etkisi altında onun coşku ile söylediklerini bizler, kısmen bile olsa, insansal sözlerle ifade edemiyoruz.

Azizin konaklamayı kararlaştırdığı her yerde küçük bir hücrede, sunağı ile birlikte bir dua yeri inşa eder, sonra da içine kapanıp başkalarının girmesini yasaklardı. Birçok kez konut değiştirdi. Sonunda, günlerinin sona ermekte olduğunu hissettiğinde, Castro vadisinde inşa ettirdiği manastıra döndü ve orada hiç korkmadan ölümü beklerken dünyadan ayrılışına dek sessizlik içinde kapanacağı bir dua hücresi inşa etmeye karar verdi.

Bu şekilde yerini inşa ettikten sonra, oraya kapanmaya hazırlanırken, yaşlılığından değil de hastalıklarından dolayı bedeni güçsüzleşmeye başladı. Hızla gücü azalıyor ve hastalığı ciddileşiyordu. Bir kez bu durumda iken, günbatımında ona yardımcı olan iki kardeşi hücresinden çıkartıp ertesi sabah, Sabah Duası için geri gelmelerini emretti. Onlar ise, tehlikeli durumdan endişe ettiklerinden güçlükle isteğine uydular. Sonra, uzaklaşmak yerine, kulak vererek yakınlarda gizlendiler. Bir ara, hiç ses duymadıklarından, ansızın içeri girdiler, kandili yaktılar ve azizin cesedi ile karşılaştılar.Ermiş ruhu göklerin yolunu tutmuştu. Dünyanın değerini bilmediği o çok değerli taş yüce Kral’ın hazinesinde yerleştirilmişti.

PETRUS DAMİANUS (1007-1072)