Oğlunu bize vererek Tanrı bize her serveti vermiştir.

Bir ruhun tüm azizliği ve kusursuzluğu, Tanrı’mız, en yüce servetimiz ve Kurtarıcımız İsa Mesih’i sevmekten ibarettir. Sevgi, insanı kusursuz yapan tüm erdemleri birleştiren ve koruyandır. Yoksa Tanrı tüm sevgimize layık değil midir? O, ezelden beri bizi sevmiştir. “İnsan, der Rab, seni ilk sevenin ben olduğumu düşün. Sen daha dünyada değildin, dünya bile yoktu ve ben seni seviyordum. Tanrı olduğumdan beri seni seviyorum.” İnsanların kazançlarla elde edebileceğini gören Tanrı, onları armağanları ile sevgisine bağlamak istedi. Bu yüzden de şöyle dedi: “İnsanların kendilerini çektirdikleri o bağlarla, yani sevginin bağları ile beni sevmeleri için kendime çekmek istiyorum.” Tanrı’nın insana verdiği armağanlar da işte bu türden oldu. O’na, imgesinde olan güçlerin aracılığı ile bir ruh, bir bellek, bir akıl ve irade ve de duyguları olan bir beden verdikten sonra, onun için gökyüzünü ve dünyayı ve de başka bir çok şeyi yarattı, hep insana duyduğu sevgi yüzünden öyle ki bunlar insana yararlı olsun ve insan da bunca armağanın minnettarlığını duyarak O’nu sevsin.

Oysa Tanrı bize tüm bu güzel yaratıkları vermekten memnun kalmadı. Tüm sevgimizi elde edebilmek için bize tüm kendiliğini de verdi. Ebedi Peder benzeri ve tek Oğlu’nu bize vermeye kadar vardı. Tümümüzün günah yüzünden ölü ve lütfundan yoksun olduğumuzu görünce ne yaptı? Sınırsız sevgisi, daha doğrusu Havari’nin dediği gibi, bize duyduğu çok fazla sevgisi yüzünden sevgili Oğlu’nu bizi tatmin etmeye ve böylece günahın elimizden aldığı yaşamı iade etmeye gönderdi. Bize Oğlu’nu vererek (bizi affetmek için Oğlu’nu affetmeyerek) her tür serveti verdi: lütfunu, sevgisini ve cenneti; çünkü bu servetler hiç kuşkusuz Oğlu’ndan daha az değerli. “Öz Oğlu’nu bile esirgemeyen, O’nu hepimizin uğruna ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize her şeyi de bağışlamayacak mı?” (Rom. 8, 32).

ALFONSUS DE LİGUORİ (1696-1787)