VERONİKA GİULİANİ († 1727)

Veronika Giuliani’nin “Günce”sinden
10 Temmuz, Azize Veronika Giuliani Bayramı

Ruhların kurtuluşu için canımı veririm.

Bugün ellerimdeki, ayaklarımdaki ve kalbimdeki sancı yenilendi ve acılar ve sancılarla dolu çok değerli bir gece geçirdim. Tanrı’ya şükürler olsun! Bu sabah, erkenden, kutsal Komünyonu aldım ve daha çok acı çekebilmem için bana güç verdiğini sanıyorum. Kutsal Komünyonda, ruhumun derinliklerinde, Tanrının canlı varlığını denemek inayetine eriştim; ve ruhum bilmediğim bir yenilik hissetti. Birkaç günden beri kalbimde Ruhun bir eylemini hissediyorum, fakat ne olduğunu anlayamıyorum. Bende bıraktığı etkileri ifade etmekle yetineceğim.

İlk etki suçlarımın bilinci ve acısı, kanımı ve canımı vereceğim ruhların dönüşümü için kaygım ve Tanrının merhametinde, ermiş Bakire Meryem’in merhamet ve sevgisinde büyük bir güven. İkincisinde, her ne kadar kendimi bir imrendirme okyanusunda terkedilmiş ve batmış hissediyorsam da, o gizemli etkiyi hisseder hissetmez hemen rahatlıyorum, yüce bir huzurla doluyorum ve kendimi Tanrı’nın iradesinde emin buluyorum. Üçüncü etki budur: iç baskılarla şeytan tarafından işkence edildiğimde ve aynı zamanda, görevimden dolayı, başkaları ile uğraşmam, oraya buraya gitmek zorunda kaldığımda o gizemli eylem sayesinde tüm bunları farkına varmaksızın yapıyorum ve sonunda her işin, nasıl olduğunu bilmeden, yapıldığını görüyorum: ve bu özellikle en önemli olaylarda oluyor, kutsal gizleri aldığımda ya da, aramızda yaptığımız, meditasyon ve ruhsal sohbetlerde. Bazen öylesine tiksiniyorum, kendimi öylesine yoz ve duygusuz hissediyorum ki sanki bu tür bir yaşamı daha fazla kaldıramayacağım: ve bu durumda günah çıkartmak bile bana bir zaman kaybı gibi geliyor. Fakat kalbimde o gizemli eylemin en ufak hareketini fark ettiğimde kendimi öylesine değişmiş ve enerji ile dolu hissediyorum ki en büyük yozlukta, duygusuzluk ve tezatlarda her iş, en zoru bile, bana kolay geliyor. Böylece günah çıkartan rahibin önüne geldiğimde hemen bir güven hissediyorum, sesinin Tanrı’nın sesi gibi ruhuma girdiğini hissediyorum, kendimi Tanrısallığın aynası karşısında buluyorum, onda kendimi ve tüm yaptıklarımı görüyorum ve öylesine bir sancı ile günah çıkartıyorum ki sanki o anda ölecekmişim gibi.

Tüm bunlar, bence, kalbimde hissettiğim o gizemli eylemden kaynaklanıyor: fakat ne olduğunu bilmiyorum ve açıklayamıyorum her ne kadar aziz Komünyon’da Tanrı’nın yerinde olana her şeyi söylemek esinini duydumsa da. Salt söylemek değil, yazmam da gerekiyor: ve her şey Tanrı’nın şanı için olsun!